زاده شدن

بر نیزه ی تاریک

همچون میلاد گشاده ی زخمی،

سفر یگانه ی فرصت را

                                سراسر

در سلسه پیمودن.

بر شعله ی خویش

                              سوختن

تا جرقه ی واپسین،

                              بر شعله خرمنی

که در خاک راهش

                         یافته اند

           بردگان

                          این چنین.

این چنین سرخ و لوند

برخار بوته ی خون

                         شکفتن

وینچنین گردن فراز

بر تازیانه زار تحقیر

                         گذشتن

و راه را تا غایت نفرت

                            بریدن. _

آه، از که سخن می گویم؟

ما بی چرا زندگانیم

آنان به چرا مرگ خودآگاهانند.