باورش برایم سخت است اما امروز به این نتیجه رسیدم که بی کارنامه بودن بهتر است از کارنامه بد داشتن. من روز به روز افول کرده ام، روز به روز از دقتم در کلمات کاسته شده و این شاید به احساس مرد بودنم وابسته باشد که در حال فروکش کردن است. دیگر بدن ها، کلمه ها و منظره ها برایم چندان جالب توجه نیستند و مگر جز اینها، چه چیز جالب توجهی برایم در این دنیا بوده؟ مرگ قاسم هاشمی نژاد که نویسنده و شاعری حساس در انتخاب کلمه ها بود، مرا به خود ارجاع داد و در این ارجاع تازه، من، کارنامه بد، کارنامه ورشکسته و سرشکستگی خودم را دیدم، دیدم که چطور از دنیای کلمات، از دنیای بدن ها و از دنیای منظره ها قهر کرده ام و به خواب ها، کابوس ها و التحام ها مهاجرت اجباری کرده ام....